opowiadania

Tak proszę powiedziałam i zaprosiłam tatę do pokoju. Czy coś się stało? Zapytałam siadając na łózko i ruchem ręki wskazałam mu miejsce obok siebie.

Nie tylko rozmawiałem z mamą.

I co teraz ty będziesz mi mówił jak mam żyć oraz że już jest pora bym zapomniała i się ogarnęła, jeśli tak to możesz wyjść oznajmiłam stanowczo.

Nie nie będę ci kazał zapominać czy się ogarniać wiem że minęło już 3 lata, to dużo a jednocześnie tak mało. Nikt nie wie jak ty się czujesz i nikt nie ma prawa czegoś ci narzucać ja sam nadal cierpię i nie mogę się z tym pogodzić, co dzień gdy rano wstaje łapie się na tym że idę do jej pokoju i czekam aż przywita mnie promiennym uśmiechem a potem wyciągnie do mnie swoje małe rączki i poprosi swoim słodkim głosikiem o kanapki z nutellą i kakałko ja z radością spełniam jej prośbę po czym czesze jej długie gęste blond włoski a potem ubieram w różowe ubranka następnie idziemy do babci i czekamy na ciebie i Krzyśka jak uśmiechnięci przyjdziecie po nią i zabierzecie ją na poranny spacer przed szkolą a potem przypominam sobie że jej i Krzyśka już nie ma i załamany wiem że to będzie kolejny koszmarny dzień i do mamy nie miej pretensji ona też bardzo cierpi ale przy tobie tego nie okazuje ale nie wiesz nawet ile wysiłku jej to kosztuje. Pracuje by czymś się zając  w przeciwnym razie już dawno by zwariowała ale ona się stara robi to dla ciebie.

Skończył mówić a z jego oczu płynęły łzy z moich także samo wspomnienie Krzysia i mojej ślicznej blondyneczki sprawiała że nowa fala łez płynęła z moich oczu.

Przytuliłam się do taty po czym wstałam i wyszłam z pokoju. 

Kochanie, słyszę głos mamy która własnie wróciła do domu, słyszę ją lecz nie odpowiadam ponieważ nie jestem w stanie. Siedzę w salonie na podłodze i zalana łzami oglądam zdjęcia na których jestem razem z nimi tam jestem najszczęśliwsza osobą na świecie.

Skarbie krzyczy od progu mama i podbiega do mnie chwyta mnie za ręce i stanowczym ruchem podnosi mnie z podłogi po czym sadza na kanapie przytula mnie mocno i wierzchem dłoni ociera mi łzy.

Kotku wiem że ci ciężko ale pora się pozbierać za 2 tygodnie masz wyjechać a ja nie wiem czy to dobry pomysł myślałam że jest lepiej ale widzę że raczej nie.

Spoglądam na nią ze złością i zaczynam krzyczeć.

Mamooo jak mam się pozbierać no jak nie wiem jak ty sobie z tym poradziłaś i czasem nawet jestem na ciebie zła zachowujesz się jak by nigdy nic, popłakałaś na początku a teraz żyjesz normalnie ja tak nie potrafię i nie wiem czy kiedykolwiek będę w stanie zwyczajnie funkcjonować chyba nie więc mi nie mów jak mam żyć. Krzyknęłam! Po czym pobiegłam do siebie, po drodze zabierając zdjęcia.

Skarbie usłyszałam głos za sobą ale się nie odwróciłam tylko zatrzasnęłam drzwi za sobą dodatkowo przekręciłam klucz w zamku po czym położyłam się do łózka a fotografie ułożyłam sobie na klatce piersiowej. Nawet nie wiem kiedy zasnęłam.

Obudziło mnie ciche pukanie do drzwi uchyliłam powieki i zaspanym głosem zapytałam

Kto tam?...

To ja usłyszałam głos taty powoli zwlekłam się z łózka i podeszłam do drzwi otwierając je.

Mogę wejść? zapytał. 

Rozdział 1.

Cześć jestem Daria Dratewka mam 23 lata i mieszkam z rodziną w Warszawie ale już nie długo przeprowadzam się do Krakowa ponieważ dostałam się na studia prawnicze.

Interesuje się muzyką, śpiewem, tańcem a przede wszystkim prawdą dlatego idę na kierunek prawniczy by bronić niewinnych ludzi. Nie na widzę kłamstw.

3 Lata temu przeżyłam traumę po której zbieram się już 3 lata dlatego teraz idę na studia choć nadal się nie pozbierałam ale życie trwa dalej tak mówią. Dla mnie życie się już skończyło 3 lata temu i wiem że już nigdy nie będę szczęśliwa ale nie chce by rodzina ciągle patrzyła jak leżę w łóżku zalewam się łzami i nie chce nic jeść.

Czy mam depresje hmm myślę że tak choć teraz to już bardziej ogromny smutek który nie pozwala na uśmiech czy nadzieje na coś dobrego.

Pewnie ciekawi jesteście co się wydążyło takiego w moim życiu że jestem w takim stanie. No cóż wybaczcie ale nie jestem w stanie wam jeszcze o tym opowiedzieć przepraszam zrozumcie, dla mnie to jest bardzo trudne i bolesne.

Tak bardzo bym chciała cofnąć czas by nie wydarzyło się to co się wydarzyło, tęsknie za tamtymi czasami zanim stała się ta tragedia i za osobami które straciłam przez to zdarzenie, za beztroskimi dniami razem z nimi, za głośnym radosnym śmiechem który wypełniał uszy, dom, ulice i za bezpiecznymi ramionami jego, gdy mnie w nich trzymał nie chciałam już niczego więcej poza wspólną przyszłością z nimi u boku.

A teraz jestem sama zupełnie sama, sama wśród ludzi słaba i samotna tej pustki po nich nie jest wstanie wypełnić nawet rodzina to dziwne ale tak już jest tylko oni by byli wstanie przywrócić mnie do życia, teraz żyje ale czuje się jak bym umarła.

Zaraz po tym wydarzeniu próbowałam ze sobą skończyć chciałam jedynie być z nimi ale gdy już czułam że zaraz do nich dołączę słyszałam jego głos jak zły mówił.

Co ty wyprawiasz nigdy więcej tego nie rób cale życie przed tobą!

A po chwili wszystko milkło a ja otwierałam oczy próbowałam kilka razy ale za każdym razem było to samo więc w końcu przestałam. Dziś wiem że to on na de mną czuwa i żyje dzięki niemu choć czasami tęsknota i bul sprawiają że wolała bym być po tej drugiej stronie tam gdzie nie ma bólu, cierpienia ale są oni. Jednak życie nie jest takie jak my chcemy tylko takie jakie chce by było sam najwyższy czyli Pan Bóg tylko czemu musiał akurat mi zabrać osoby które kochałam nad życie dlaczego ja! Pytam oto od 3 lat i po dziś dzień nie otrzymałam odpowiedzi życie jest nie sprawiedliwe!!!! 😥

Hej wszyskim właśnie założyłam bloga, mam zamiar tu umieszczać własne opowiadania mam nadzieje że mi się uda i że wam się spodoba. Pozdrawiam i życzę miego dnia :)